Bezoek aan Agora, Roermond

 

 leestijd 8 minuten

Inmiddels zijn we goed onderweg Cato en ik. En de hond! Dotje is ook mee. Ze brengt structuur aan in onze dagen. Wat er ook gebeurt vier keer per dag wordt er gewandeld. Cato gaat niet altijd mee op stap. Maar dat is niet erg. Haar rustmomenten zijn net zo belangrijk voor haar als de wandelingen zijn voor Dot.

 

We toeren door Frankrijk, rustig en zonder haast. Naast stress, waar we meer dan genoeg van hebben gehad, probeer ik zo veel mogelijk extra kosten te vermijden, dus we laten de péages links liggen. Het is heerlijk. We rijden langs eindeloze velden, door bossen, langs kleine dorpjes opgetrokken uit die typische onregelmatige lichtbruine steen. We pauzeren ergens waar we het leuk vinden. We hebben alles bij ons. Plassen in de struiken. Er is niets aan als je voor bandnetels uitkijkt. We zijn overal alleen. Zelfs in het dorp waar we gisteren stopten kwamen we geen blinde kip tegen. Er was wel een prachtige begraafplaats. Cato heeft al sinds haar peuterjaren een fascinatie voor begraafplaatsen dus daar kon ik een mooi plaatje schieten.

 

 

 

We hebben gisteren Troyes verlaten. Daar hebben we de voorzitter van Autisme Aube, Petra Schlos ontmoet. Autsime Aube is de belangenorganisatie voor mensen met autisme en hun verwanten in het departement Aube.

Petra vertelde ons over de stand van zaken in Frankrijk en ze gaf ons een tip voor ons volgende doel. 

 

 

 

 

Daarom zij we nu op weg naar het zuiden. Een overnachting in Lyon, waar Cato een dringende wens deed bij een prachtige fontein. 

 

 

 

Tussendoor schrijf ik aan de verhalen die de mensen die ik ontmoette vertelden.

 

In België bezochten we de VVA, de Vlaamse Vereniging Autisme.

 

Maar we begonnen natuurlijk gewoon in Nederland.

 

 

Bezoek aan een school voor Agora-onderwijs, Wings Roermond Wings

 

De bedenkers van Agora willen een leeromgeving die kinderen motiveert en recht doet aan de verschillen tussen kinderen. Ieder kind leert op zijn of haar manier. Agora vereniging

 

De kop is eraf. Cato en ik hebben ons eerste bezoek afgelegd. Mensen in mijn omgeving die nu denken oh wat leuk wil ik graag even corrigeren want ik was heel erg zenuwachtig. Cato niet. Ik had geen idee wat ze dacht toen ik voor het eerst mijn plan aan haar voorlegde. Een school bezoeken, net zoals we straks gaan doen op onze onderzoeksreis. ‘Ja op reis!’ roept ze dan. ‘Maar we hebben een missie Cato.’

Ja natuurlijk, we hebben een missie. Mijn ideeën komen niet altijd overeen met het beeld dat Cato erbij krijgt, dat heb ik al vaker moeten ondervinden.

Cato is gepest op school. Wat nou als we straks aankomen bij die school en Cato ziet al die kinderen en ze maakt rechtsomkeert. Ik zag het al voor me. ‘Oh nee, oh nee, dat gaan we niet doen. Geen sprake van. We gaan naar huis.’  Roermond is niet bepaald om de hoek, een uur en drie kwartier rijden vanuit Rotterdam. Het zou op z’n minst erg zonde van de tijd zijn en de benzine. En de gedachte aan het verbaasde gezicht van de leerlingen daar en de leraar die zo vriendelijk was om ons uit te nodigen, deed mij enigszins huiveren.

 

We waren een uur te vroeg in Roermond. Dat had ik gepland. We gingen eerst ergens een pannenkoek eten. Dan hadden we tenminste iets leuks om op terug te kijken als mijn angstdroom bewaarheid zou worden.

 

En dan naar Wings. Zeven minuten rijden slechts vanaf het centrum. We verdwaalden toch een beetje in de wijk maar de school is al op afstand te herkennen dankzij de vrolijke kleuren op de gevels. Het kon niet missen.

 

Het is er prettig binnenkomen. De hal is ruim en licht. En ook binnen is het een en al kleur.

 

In de hal stonden drie meiden ons op te wachten. Merel dertien jaar, Jess en Madelief, allebei zestien. Ze zouden mij en Cato rondleiden door de school. Maar eerst moest Rob Perrée, hun coach nog even geroepen worden. Cato gaf iedereen een hand, corona of geen corona. 

 

 

 

Ik voelde me gelijk aangetrokken tot een ruimte links van de hal. Door de grote ramen zag ik een soort kantine met de gezelligheid van een grote huiskamer. Er hingen planeten aan het plafond. Er stonden tafeltjes maar ook zitzakken. Ik moest denken aan die keer dat ik een paar mensen uit het onderwijs rondleidde op Acato en ik onze zitzakken presenteerde. De ijzigheid waarmee dat ontvangen werd. Zitzakken! Het idee! Hier lagen een paar leerlingen heerlijk in de zitzakken bij het raam in het zonnetje met een studieboek op schoot. De sfeer in de ruimte was rustig en prettig. Dit is een lokaal vertelden de meiden. Je mag je eigen werkplek kiezen. Alle leeftijden zitten er door elkaar.

 

We liepen door de school en de meiden vertelden. Ze zitten samen in dezelfde groep. Ze hebben allemaal Rob als coach. En dat is gelijk het bijzondere van Agora onderwijs. Alle leeftijden zitten er door elkaar. We gaan de trap op en lopen langs lokalen waar wel een klas les krijgt. Dat is de gewone Mavo vertelden ze, voor leerlingen die geen Agora onderwijs volgen. Agora-onderwijs is niet voor elk kind geschikt. Er wordt namelijk nogal wat van je verwacht. Je moet zelf werken aan je ontwikkeling en dat doe je door ‘challanges’ aan te gaan. Uitdagingen. Je bedenkt zelf een leervraag en die werk je uit, dat is je uitdaging. Je overlegt met je coach, een paar keer per week, maar verder ben je op jezelf aangewezen. Je eigen nieuwsgierigheid en motivatie moeten je op weg helpen. Er worden geen toetsen afgenomen en er is ook geen overgang van de ene naar de andere klas. Je werkt aan je ontwikkeling en dat doe je tot het moment dat je in de fase komt dat je aan de eindexamenvakken gaat werken. Dan moet je vakken kiezen en ga je wel in een klas onder de hoede van een vakleerkracht, om je voor te bereiden op het eindexamen. Maar in die eerste jaren zijn er geen boeken, geen klassen, geen proefwerken, geen cijfers, geen rapporten. Er is een warme omgeving met heel veel prachtig materiaal, van technisch lego tot 3D printers tot stansmachines. Er zijn mensen die je kunnen helpen en dan is het verder aan jezelf wat je ermee doet. De ontwikkeling die je de eerste jaren doormaakt helpt je om in de laatste fase de vakken te kiezen die je leuk vindt.

 

In de gang boven lopen we langs een vitrine met een prachtig product van leerlingen van de school. Een mummie in een sarcofaag. Alsof die gisteren is uitgegraven. Prachtig.

 

Jess en Madelief weten al wat ze willen gaan doen later. Jess wil in het Speciaal Onderwijs gaan werken. Madelief in de zorg. Ze zijn alle drie lief voor Cato. Cato heeft op dat moment nog erg veel last van haar demonen (zie post 1) en schokt veel door de gedachten die haar telkens bespringen. Maar de meiden zijn lief en geduldig en bieden haar wat te drinken aan. Jess stelt voor om buiten te gaan wandelen omdat dat misschien prettiger is voor Cato. 

 

Wat zou het mooi zijn als er een school was waar een kind met (zichtbaar) autisme en alle eigenaardigheden die daarbij horen, gewoon kan zijn omdat de andere kinderen weten wat er aan de hand is en begripvol en behulpzaam zijn. ‘Jij hoort er ook bij! Kom we gaan even naar buiten. Ik heb geen last van jou want ik heb mijn vriendinnen, maar jou nemen we ook even mee.’ Utopisch denkt u? Ik denk het ook, maar ik blijf hopen. Zeker na deze leuke dag op de Agora school in Roermond.

 

Wat nemen we mee van deze dag:

Proefwerken, overgangen of juist zittenblijven ... Het zijn allemaal zaken die voor kinderen met autisme op gewone scholen spanning veroorzaken. Als dat er niet is, is dat winst. Werken vanuit de eigen intrinsieke motivatie, dat is wat we willen. Zelf kiezen en ervoor gaan.

 

Kanttekeningen:

Mensen met autisme hebben behoefte aan duidelijkheid. Kunnen kiezen, ja, maar dan wel weten wat er van je verwacht wordt. Dat is wel belangrijk voor ze. Een beetje aangepast Agora dus.

 

Agora in Nederland moet zich nog bewijzen. De inspectie is streng. Er is dus resultaat nodig in de vorm van een hoog slagingspercentage. Daar kunnen kinderen met een ongewone ontwikkeling niet voor zorgen.

 

Een leerling met autisme heeft behoefte aan een gespreid eindexamen. Dus niet alle vakken tegelijk, maar bijvoorbeeld over meerdere maanden of jaren verspreid.

 

Vraag voor een andere wereld: Kunnen we zonder eindexamens?

 

Volgende keer: Over Agora en Sudbury

 Lees ook: Het Verhaal van een Moeder