Blijven we met z’n allen willoos toezien?

 

(Hoe ziet mijn toekomst eruit?)

 

Mijn mooie leerling zit in de gevangenis. Ik schreef al eerder over hem, weet u nog? Op 2 juni in de post: ‘Als iets heel erg kapot is kun je het beter weggooien’.

 

Terwijl er overal in de media gediscussieerd wordt over de problemen in de jeugdzorg, worden kinderen met ernstige problemen in Rotterdam na hun achttiende verjaardag op straat gezet zodat ze, als ze maar lang genoeg rondzwerven, vanzelf met justitie te maken krijgen en niet langer het probleem zijn van dure zorg.

 

Dit kind van Nederland heeft niemand. Toen hij nog geen 18 jaar was heeft de zorg bakken met geld aan hem verdiend. Maar omdat zijn ouders niet in staat zijn om het voor hem op te nemen wordt niet voorkomen dat de gemeente hem in de steek laat zodra de gelegenheid zich voor doet. De gemeente hoeft alleen maar niets te doen.

 

De ombudsman staat machteloos, natuurlijk. Ook dat wisten we al lang. Overheden hoeven zich helemaal niets van ombudsmannen aan te trekken. Het verschijnsel ombudsman is een van de grote volksverlakkerijen van onze democratie. Democratie zelf is er trouwens ook een. Grote kul. Het recht van de sterksten geldt. Je kunt vechten wat je wilt. Als je voor de zwakken opkomt verlies je.

 

Deze mooie jongen was twee jaar lang onze leerling, leerling van Acato. Een kind met een zuiver karakter. Een goed kind, zou mijn moeder zeggen. Een kind met talent. Hij zit nu in de gevangenis, omdat hij door de overheid in de steek werd gelaten. Misschien is dat nu, op dit moment, goedkoper voor de WMO-kas, maar voor de maatschappij is het dat zeker niet. Levenslang zullen we nu voor hem moeten zorgen. Er zal straks weer een emmer geld tegen aan gaan om hem terug te brengen in de samenleving. Met een autisme spectrum stoornis en alle ellende uit het verleden zal dat niet zomaar lukken. Maar trauma of autisme wordt nu niet interessant gevonden dus waarom dan wel als je met een strafblad uit de nor komt? Eerst braaf zijn, aldus de gemeente, dan gaan we misschien naar je probleem kijken.

Misschien ook niet. Ook dat is al gebleken. Het is net Russisch roulette. Zeker is dat dure instellingen weer aan het werk mogen. Er komt iemand die een salaris krijgt om de herintegratie van de jongen te bewerkstelligen en iemand die de jongen een uitkering moet verschaffen en iemand die de jongen moet controleren terwijl hij op straat rondzwerft en dan komt er ook nog iemand langs die de jongen aan het werk probeert te krijgen in een baan die de jongen niet echt wil of die hij niet aankan, waar hij dankbaar voor moet zijn, totdat het weer mis gaat omdat niemand echt begrijpt wat er aan de hand is en dan zal hij weer in de bak belanden of in een afkickcentrum. En dit gaat zich dan de komende vijftig jaar herhalen, als een draaimolen op de kermis.

 

Mijn hart bloedt. Niet voor de samenleving. Niet vanwege de bakken aan belastinggeld die de komende vijftig jaar verspild gaan worden.

 

Mijn hart bloedt voor deze mooie jongen. Dit goede kind. Hij had een prachtig leven kunnen hebben, als zorg zich echt op de mens zou mogen richten en als we een overheid zouden hebben die aan zichzelf dezelfde eisen stelt als aan de burgers.

 

Blijven we willoos toezien?

 

Vijftig jaar geleden verenigden ouders zich. Ouders van kinderen met handicaps. Sommige ouders waren vermogend. Dat hielp.

 

Nu zijn er geen echte zuivere ouderverenigingen meer. Ouders strijden alleen tegen instellingen die het geld krijgen maar niet de zorg leveren die onze kinderen nodig hebben. Waarom niet? Omdat de eisen van de overheid bepalend zijn.

 

Laten we opnieuw beginnen. Laten we net als vroeger een nieuwe club van ouders verenigen en een goed plan maken voor onze kinderen. Samen. Strijdend. Eisend.

 

Passende begeleiding, onderwijs, werk, vrijetijd, wonen, het is er niet voor onze kinderen. Ze hebben er wel recht op.

 

Ik ben al dertig jaar moeder van autistische kinderen. Ik heb hun kansen alleen maar kleiner zien worden. Ik werk nu 8,5 jaar onbezoldigd voor Acato. Ik schrijf ik lees, ik probeer, maar ik zal in mijn eentje niets veranderen. Alleen als een club mensen zich hard maakt, een echte vuist maakt, kunnen we iets bereiken.

 

Kom ouders, we mogen niet langer willoos toezien hoe onze samenleving wordt verziekt, de toekomst van onze kinderen wordt vergald.

Wie wil meedenken, helpen, de kar trekken of gewoon steunen? We moeten onze kinderen redden. Voor alle kinderen. Ze zijn namelijk de toekomst.