Hulpsinterklazen
Deze week kreeg ik twee nieuwsberichten toegestuurd door lieve vriendjes. Allebei berichten van de ombudsman. We hebben maar één ombudsman in Nederland, wist u dat? Ik maak geen grapje. De Rotterdamse, gemeentelijke ombudsman heeft het mij eens uitgelegd. Sommige steden hebben weliswaar een eigen kloon, maar toch is er maar één ombudsman. Die ombudsman is in Rotterdam van het vrouwelijke geslacht, maar nationaal is die ombudsman dan ineens mannelijk. Er zijn ongeveer elf ombudsklonen in Nederland. Een soort omgekeerde pluralis majestatis. Met z’n twaalven maar toch één. Hoe dan ook: een meervoud van verhevenheid. Een burger kan zich niet over de één beklagen bij de ander. Ze zijn het automatisch met elkaar eens.
Het Rotterdamse deel van de veel-eenheid publiceerde een stuk in de Havenloods over het recht op onderwijs. Kinderen hebben allemaal recht op onderwijs en als het moeilijk gaat op school heeft een kind recht op hulp. De reden van de publicatie is het besef wat begint door te dringen dat dit niet zo goed gaat.
De nationale ombudsman plaatste een bericht op de website van de NOS dat jeugd met problemen, bijvoorbeeld door een handicap, niet goed geholpen wordt in Nederland.
Wat kunnen we dus constateren? Dat het over de hele linie voor onze kinderen met een beperking, van onderwijs tot daarna, niet goed gaat in Nederland. Het is dus niet een beetje mis. Nee, het is heel erg mis, van begin tot ... Ja, tot wanneer eigenlijk?
Op school gaat het niet goed, je krijgt als opgroeiend kwetsbaar kind eerst zo’n acht jaar lang te horen dat je niet deugt en hulp nodig hebt om wel te deugen (dat heet passend onderwijs). Dan word je weggestuurd en word je een thuiszitter en daarna word je dus ‘jongere’, zonder opleiding en zonder baan, opgezadeld met een minderwaardigheidscomplex en een chronische depressie en beland je in het oerwoud van de regelgeving en protocollen die ervoor zorgen dat je nooit aan het werk komt en bezit wordt van de regelmakers die je de rest van je leven op je nek zullen zitten.
En dan heb je nog geluk, als dat gebeurt. Zoals u in mijn posts van 2 juni en 18 augustus hebt kunnen lezen kan het ook gebeuren dat je gewoon op straat gezet wordt en dan uiteindelijk in de gevangenis een kamer krijgt.
Maar stel, je hebt ouders die in staat zijn om je aan te melden voor een uitkering. Je moet toch ergens je ziektekostenpremie van betalen, nietwaar? En af en toe een boterham is ook fijn. Het ambtelijke apparaat gaat dankzij het prachtige geautomatiseerde controlesysteem brieven uitbraken en je zal het de rest van je leven hoe dan ook verkeerd doen. Dat ben je gewend. Dat had je op school al geleerd. Je past namelijk niet binnen de kaders van de overheid. De ambtenaar krijgt een prachtig salaris om je dat met de regelmaat van de klok te vertellen. De ‘jongere’ gaat hier niet aan ontsnappen. Dat is onmogelijk. De jongere wordt vanzelf de ‘oudere’ in een armzalig flatje met een armzalig bestedingsbudget die dan ook nog eens wordt afgesloten van gas water en licht omdat dankzij een oorlog in een ander land de rekening voor energie hoger is dan zijn toelage.
Kan dit anders? Ja natuurlijk kan dit anders. Voorwaarden en regels worden gemaakt door mensen die zelf niets mankeren. Of ze mankeren zelf ook wat en vinden zichzelf fantastisch dat ze het zo ver geschopt hebben. Dat moet iedereen toch gewoon kunnen? Wie dat niet kan is verdacht.
Over die school die ik wens heb ik u al doorgezaagd, maar stelt u zich nou eens voor dat we die uitkeringen afschaffen (en dat enorme ambtenarenapparaat van controleurs ook, dat scheelt een hoop weggegooid geld) en we geven mensen met een beperking in plaats daarvan een basissalaris?
En roep nou niet gelijk nee. Denk eens even mee. Heeft iemand met een beperking gevraagd om een beperking? Nee. Waarom heeft iemand eigenlijk een beperking? Ja natuurlijk kunt u dat zelf verzinnen: Veel mensen hebben een beperking omdat ze niet in het systeem passen dat andere mensen gemaakt hebben. We hebben het zelf veroorzaakt. Wij, goedgekeurde burgers.
Wat nou als we iemand met een beperking eens echt serieus gaan nemen? Ik bedoel: Echt serieus. Dan zien we iemand voor ons die eigenlijk heel graag had willen werken. Iemand die van zichzelf weet dat hij een vijfdaagse werkweek niet kan volhouden. Misschien zou hij wel een dagje kunnen werken. Dat zou hij nou zo fijn vinden.
Ja! Zeggen we dan. Zoek maar vrijwilligerswerk. Ga maar lekker voor niks werken. Daar word je ook blij van. En dan loopt ook niemand een risico. En wees vooral dankbaar!
Als iemand met een uitkering het in z’n hersens zou halen om wat te verdienen krijgt hij onmiddellijk straf. Ja, ik weet het. U noemt dat geen straf. U zegt dan dat hij zijn uitkering moet terugbetalen want hij verdient wat. Vindt u dat nou fair? We betalen een monsterlijk apparaat aan ambtenaren miljoenen om mensen met een beperking, die daar niets aan kunnen doen, die waarschijnlijk levenslang last hebben van die beperking, te controleren op een beetje bijverdiensten. Een beetje geld waar hij echt voor heeft gewerkt en waarmee hij zichzelf misschien een beetje uit de armoede kan hijsen. En, laten we dat vooral niet vergeten, waardoor hij zich eindelijk een beetje gelukkig gaat voelen en niet buitengesloten en nutteloos.
Het mes snijdt aan twee kanten. Wat zeg ik? Aan heel veel kanten (als dat zou kunnen met een mes): Ten eerste gaan veel mensen met een beperking zich veilig voelen, omdat ze zich niet meer de hele tijd lam hoeven te schrikken van post van de sociale dienst of het UWV. 'U moet u melden. Waarom heeft u nog geen werk? U heeft wel werk? U moet terugbetalen. U heeft formulier dinges niet ingevuld, enz enz.' Ten tweede gaan deze mensen naar werk zoeken dat bij hen past. Ze hoeven niet bang te zijn voor de gevolgen. Er zullen gaten op de arbeidsmarkt opgevuld worden. Ten derde gaan deze mensen zich veel gelukkiger voelen dus wie weet, gaat het ook schelen in de zorgkosten. Ten vierde kunnen we het halve ambtenarenapparaat ontslaan. Ten vijfde gaan al die ambtenaren die worden opgeleid om achterdochtig te zijn en andere mensen te plagen, zich ook veel gelukkiger voelen.
Misschien kunnen die ambtenaren een andere taak krijgen. Mensen helpen bijvoorbeeld … Het is maar een idee.
Reacties
Een reactie posten